O Festival concede o Premio Cineuropa 2015 ao cineasta Arturo Ripstein

Martiño Noriega asegurou que recibir a Arturo Ripstein era "unha honra e un pracer" e que era "un auténtico privilexio contar con el na cidade estes días" porque coa súa presenza e contacto co público e coa proxección do seu traballo, "os veciños e veciñas de Santiago, así como os visitantes, saímos claramente gañando". O director de Cineuropa, José Luis Losa, fixo un repaso pola súa obra e lembrou que dende a primeira edición de Cineuropa contabamos cos seus filmes, polo que nesta 29ª edición "este premio non é un premio, senón 29".

Arturo Ripstein asegurou sentirse moi honrado de recibir o premio Cineuropa e "entrar a formar parte del grupo de cineastas que ya lo han recibido y que es muy notable". O director comezou dicindo que "explicar una película es complicadísimo y para explicar una carrera de 50 años necesitaría 18 por lo menos y no sabría por donde empezar". Ademais, coa súa ironía habitual, dixo en relación ao mérito para recibir o premio que "por supuesto que me lo merezco, aunque sólo sea por ancianito".

Ás preguntas dos xornalistas de se consideraba que o seu cinema era pesimista e negro, tal como moitos dicían, asegurou estar de acordo e ser "consciente de lo que perpetro". "Hay una fascinación por lo terrible, lo oscuro, los sobrevivientes. Yo vivo en una ciudad de sobrevivientes. Y cuento lo que veo", aseverou. Neste sentido, recoñeceu que o que o inspiraba para facer os seus filmes era México D.F, a súa cidade, e que esa "negrura" nas súas películas cautivouno cando con tan só 15 anos Luis Buñuel lle ensinou o seu filme Un perro andaluz.

Fillo do produtor Alfredo Ripstein, a súa infancia e mocidade transcorreron naturalmente ligadas ao cinema. Co obxectivo de converterse en cineasta, comezou a pedir permiso aos directores para acceder ás rodaxes das súas películas. Alí estudouno todo, e tomou as notas e fotografías coas que aprendeu o oficio. Así sucedeu con Luis Buñuel ao que visitou frecuentemente na rodaxe de El Ángel exterminador -do que, por certo, nunca foi asistente, como aseguran diversas fontes-, e con Chano Urueta, a quen considera o seu auténtico mestre.

Escuro á vez que brillante, fascinante, obsesivo e amante da mellor literatura, Ripstein consolidou ao longo destes 50 anos una das carreiras máis persoais e viscerais do cinema a nivel internacional. Medio século xa dende Tiempo de morir, película en cuxo guión traballaron xuntos Gabriel García Márquez e Carlos Fuentes, e desde aquel entón, case película por ano.

O primeiro contacto de Cineuropa con Arturo Ripstein tivo lugar xa na súa primeira edición, coa proxección de El Imperio de la fortuna, adaptación dunha historia de Juan Rulfo a cargo de Paz Alicia Garciadiego, a súa guionista habitual. Agora o festival proxecta unha retrospectiva con once películas seleccionadas polo propio Ripstein: El castillo de la pureza (1973), El Santo Oficio (1974), La viuda negra (1977), El lugar sin límites (1978), El imperio de la fortuna (1986), Principio y fin (1993), La reina de la noche (1994), Profundo carmesí (1996), El evangelio de las maravillas (1998) e Así es la vida (2000). Esta homenaxe completarase coa súa produción máis recente La calle de la amargura, filme que tivo a súa premier mundial no Festival Internacional de Cine de Venecia.

O cineasta, dúas veces gañador da Cuncha de Ouro en San Sebastián, de tres Grandes Corais na Habana, de múltiples Arieles mexicanos, convidado habitual nos festivais de Cannes e Venecia, está aquí, connosco, revisitando o seu cinema en Santiago de Compostela. El, en palabras de José Luis Losa, o "cineurgo".